Wspiąłem się na najwyższy
szczyt między ziemią a niebem
gdy spadałem z wysokości
zahaczyłem o ścieżki wydeptane
zapowiedzią dobrego jutra
mijałem upragniony spokój
a błękit przylegał do
twarzy coraz mocniej odczuwalny ból
jak pragnienia rozsypane na
chodniku nie widziałem już
piękna jakie widzi się z wysokości szczęścia
Otwórz oczy
powoli pełne wiary nadziei miłości
są chwile które wystawiają na próbę
czasem życie kruszy się w drobny pył
zobacz
świat na nowo
tyle dróg i ścieżek
ścieli się szczęściem przed Tobą jeszcze
teraz możesz biec gdziekolwiek
w blasku księżyca
czekam na twój znak
tam gdzie twój wzrok
Na drodze moich udręk
zatrzymał mnie twój głos
odwróciłem się i byłaś tam
inna niż codzienny smak chleba
niż zapach róż w letni wieczór
plątały się zmysły i nasze usta
w falowaniu lekkości szelest
twoich włosów na wietrze
i ja w samym środku nieba
Wojtek Wątor.
Nie wiem, co bym robił będąc w „jego skórze”. Nie potrafię poradzić sobie w sumie z drobnostkami, z rzeczami często bez znaczenia, które tak naprawdę są jedynie nic nie znaczącą zmianą. Przegrywam z własnymi słabościami… I może dlatego, że nie wiem ile kosztuje Go jego własna walka, zazdroszczę mu siły, cieszę się miłością, która Go otacza… i tylko nigdy nie chciałbym się z Nim zamienić.