(J 7, 37-39)
W ostatnim, najbardziej uroczystym dniu Święta Namiotów Jezus wstał i zawołał donośnym głosem:«Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Rzeki wody żywej popłyną z jego wnętrza».
A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego; Duch bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony.
(Mt 28, 16-20)
Jedenastu uczniów udało się do Galilei, na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».
Są takie dni, pełne rezygnacji – gdy nie wiemy w którą stronę pójść, co uczynić… Gdy realizacja „ja” walczy, ze słowem danym innym ludziom. Oszukujemy ich i przede wszystkim oszukujemy samych siebie… Niektórzy mówią, że trzeba powiedzieć do Niego: „Bądź Panem mojego życia, rozporządzaj nim, jak chcesz”? i zaufać… Tylko ja nie mam tyle siły i wiary, tyle ufności…